دوباره شب ، سکوت ، تنهایی ، من و یک دنیا خاطره .
دوباره تنها شدم. باز دلم تنگ است. به اندازه ی غم یک گل پژمرده.
به اندازه ی سوز و تب یک دشت باران نخورده . همان اندازه که تشنه ای در بیابان عطش دنبال برکه ای می گردد یا ماهی ای که از آب بیرون جسته و اب را می جوید.

سکوت. تنهایی. فراق. خاطره. اشک.

این ها جهان من را می سازد. دنیای دل تنگ عاشقی که تنهاست اما همه دنیا هم اگر تنهایش بگذارند باز با یاد تو  تنهایی خودش را پر می کند. بله گاهی هم به درگاه خدا می نالد و شکوه می کند و بر سر سجاده نماز با صورت خیس به عرش می نگرد و با همان صورت بارانی شکایت خودش را به خدای خودش می فهماند اما زبان به اعتراض نمی گشاید و حتی می گوید خدایا از این که عاشقم نمودی تو را شکر می کنم.

می بینی چه دنیایی دارم؟ دنیای زیبای عاشقی. با آن که درد تنهایی قفسه سینه ام را تنگ می فشارد و گویی قلب را می خواهد از سینه بیرون اندازد، اما خوشتر دارم این درد را از بی دردی بی عشقی و بی محبتی. چه می دانم. شاید به قول تو خدا می خواهد عشق همیشه با سوختن همراه باشد. اگر چنین است بگو  آتش زند بر جان من آن سان که پروانه گرداگرد شمع می سوزد